Çoğu ebeveyn çocukta
sorumluluk bilincini, düzen alışkanlığını otorite ile sağlayabileceğini
düşünür. Bu belli ölçüde de doğrudur aslında. Asıl önemli olan otoriteyi ne
şekilde sağlamaya çalıştığımızdır.
Otoriteyi sağlarken farklı
yollar deneriz. Ne yazık ki denediğimiz ilk yoldur sertlik, şiddet. Fakat
zorla, şiddetle kurduğumuz otorite başarılı sayılmaz. Davranışı öğrenmiş kabul
etmemiz için zorla değil içinden gelerek yapılması gerekir. Yani sorumluluk
bilincini ve düzen alışkınlığını ‘kendi’ olmayı bırakmadan, içinden gelerek
uygulamalı ki öğrenilmiş olarak kabul edelim. Çocuk ‘kendisi’ olmayı bırakmadan
otoriteyi nasıl sağlarız?
İlk aylarda çocukta bilinç
ve kendini kontrol tam gelişmediğinden dolayı takipte tutulması fakat gelişimine
uygun şekilde, yeri geldikçe serbestlikler verilmesi gerekir. İlerleyen
zamanlarda çocuğun seviyesini göz önünde bulundurarak kuralları oluşturmaya
başlayabiliriz. Otorite kurarken, kurallarımızı belirlerken dikkat etmemiz
gereken nokta açık ve net olmasıdır. Otoriteyi anlık müdahalelerle kurmaya
çalışmamız çatışmaya neden olur ve sevgi bağımızı zayıflatır. Kurallarımız net
olursa uyarmamız yeterli olacaktır. Kurallarımız net olsa da çocuklar başlarda
boşluk arayacaklardır. Tutarlı olmalıyız, taviz vermemeliyiz. Taviz vermemek
yanlış anlaşılmasın; Sert olmak, kızmak, bağırmak değildir. Güzel bir şekilde
uyarmalı, kuralımızı hatırlatmalı ve geri adım atmamalıyız.
Otoriteyi direterek, şiddetle sağladığımızı varsayalım. Arkamızı döndüğümüz ilk anda davranış eskiye dönecektir. Otoriteyi şiddetle sağlamak hem kurala hem kural koyana tepkiye sebep olur.Sevgi bağıyla kurduğumuz otorite ise biz olmasak bile davranışı devam ettirecektir. Sonuç olarak sağlıklı otorite kurmak için şiddeti değil sevgi bağını kullanmalıyız.
