Narin Demirci, kaleme aldığı makalesinde;
Bir hafta sonra 4. Levent’teki bir kafede görüşecektik onunla. “Orası nezih bir mekân. Biz arkadaşlarla haftada birkaç kez orada buluşuyoruz. Birbirimize ilham olduğumuz yer, mekânımızdır orası” dedi. Eğer planında herhangi bir değişiklik olursa haber vereceğini de söylemeden geçmedi tabii.
Randevu gününden bir gün önce aradım onu. Planda bir değişiklik olup olmadığını sordum. O da değişiklik olmadığını ve önceki bahsettiği kafeye gelebileceğimi söyledi. Sevinçten elim ayağıma dolaşmıştı. Sanki İstanbul’un bütün martıları bizim penceremizin pervazına üşüşmüştü de, içimde uçuşan kelebeklerle konuşmak istiyorlardı. O kadar ki içim içime sığmaz vaziyetteydi.