Yıl 637…
Doğu Roma İmparatorluğu’nun doğu sınırları, İslam ordularının fırtına gibi esen fetihleriyle sarsılmıştı. Kudüs düşmüş, Şam alınmış, Antakya kapıları zorlanmaya başlamıştı. Bizans İmparatoru Herakleios, Toros Dağları’nın ardındaki son kaleleri ayakta tutmak için çırpınıyordu. Çünkü bu kaleler düşerse, Bizans’ın Anadolu içlerindeki güvenlik hattı tamamen çökecekti. O kalelerden biri, Torosların güney eteğinde, bereketli ovasıyla ünlü bir şehir olan Mar’aş idi.
Maraş, Bizans’ın doğu sınırındaki en önemli karakol şehriydi. Toros geçitlerini tutan bu şehir, Anadolu’dan Suriye’ye açılan yolun tam kilidiydi. Surlarının gölgesinde, Bizans garnizonu ile yerli halk birlikte yaşıyor, çevredeki köylerden getirilen ürünler burada toplanıyor ve ordulara dağıtılıyordu. Şehrin valisi, günlerdir süren haberleşmelerden sonra halkı toplayarak, “Bu şehir düşerse Antakya da düşer. Burası Bizans’ın kalkanıdır!” diye haykırmıştı.
YORUMLAR